Interview met Britt Zwijnenberg

Hey Britt, gefeliciteerd met het verschijnen van je nieuwe boek! Hoe voelt het dat we binnenkort
dit werk van je kunnen lezen?

Super leuk! Het is tegelijkertijd wel een beetje dubbel. Aan de ene kant ben ik heel benieuwd wat iedereen ervan gaat vinden en aan de andere kant denk ik 'o jee, iedereen gaat er wat van vinden'. Maar ik ben vooral heel enthousiast!

Kun je ons kort vertellen waar het verhaal over gaat?

Het gaat over een meisje, Usiu, dat ontdekt dat ze magie heeft. Dat klinkt heel cool, maar in het land waar ze leeft, wordt magie als iets slechts gezien. Gelukkig kan de keizer haar helpen om ervan af te komen. Usiu besluit hulp te zoeken en gaat hiervoor naar een kamp, zodat ze weer een waardevol lid van de samenleving kan zijn. Maar dan blijkt dat de keizer helemaal niet zo vriendelijk is en moet ze zien te ontsnappen...

"Ik was heel benieuwd hoe regimes werken

waarin mensen hun dictator geweldig vinden."

Hoe ben je op het idee gekomen voor dit verhaal? Wat was je inspiratie en hoe vormde dat zich tot dit boek?

Ik was heel benieuwd hoe regimes werken waarin mensen hun dictator geweldig vinden. In veel boeken is zo iemand aan de macht door angst te zaaien, maar in het verleden én heden zijn mensen juist heel blij met hun leider doordat die alles heel goed brengt. Dat hij echt voor ze wil zorgen. En ik vroeg me af, hoe kan dat? Hoe kan het dat mensen écht geloven dat zo'n iemand het beste met ze voorheeft? Hoe kan het dat ze klakkeloos geloven dat een aangewezen groep de oorzaak is van al het slechte in het land, zonder dat in twijfel te trekken? Dat wilde ik onderzoeken in een fantasy-setting.

Toevallig weet ik dat je naast fantasy gek bent op historische verhalen. Zitten er in dit fantasy verhaal historische invloeden?

Jazeker! Voornamelijk nazi-Duitsland, dat was echt een inspiratiebron en basis voor de wereld waarin Usiu leeft. Maar ook hedendaagse dingen waar ik me zorgen over maak, zoals conversietherapie, hebben een invloed gehad in dit verhaal. Het is een mengelmoes van historische en hedendaagse dingen waarbij mensen denken 'ja, dit klinkt als een goede oplossing', terwijl het dat eigenlijk niet is.

"Zelf ben ik ook aseksueel, aromantisch en autistisch, dus ja,

ik heb zonder dat ik het wist veel van mezelf erin gestopt"

Ik begreep dat je belangrijke representatie hebt opgenomen in je boek, zoals aseksualiteit en autisme. Hoe ben je hiervoor op het idee gekomen?

Het is eigenlijk helemaal per ongeluk gelopen, haha. Veel van mijn proeflezers shipten mijn hoofdpersoon met de mannelijke bijpersoon. Dat was niet hoe ik ze voor me zag, dus heb ik ervoor gekozen Usiu in het boek aan te laten geven dat ze nooit een relatie wil. Hetzelfde geldt trouwens voor het autistische bijpersonage. Ik schreef haar gewoon zoals ik haar leuk vond (Mumiah is mijn favorietje) en toen merkten mijn proeflezers op dat ze erg autistisch overkwam. Zelf ben ik ook aseksueel, aromantisch en autistisch, dus ja, ik heb zonder dat ik het wist veel van mezelf erin gestopt, haha. Het zijn onderwerpen die wel terugkomen in het verhaal, maar het zijn geen hoofdonderwerpen.

Lezers kunnen je al kennen van een aantal novelles, maar dit is je eerste lange YA die wordt uitgegeven. Zijn er verschillen in het schrijfproces?

Het schrijven van een lange YA kost vooral véél meer tijd, haha. Novelles schrijf ik vrij snel, in een paar maanden. Bij een YA zoals deze duurt echt wel een paar jaar voordat er iets staat dat oké is. Ook het herschrijven duurt veel langer; als er een foutje is, heeft het op veel meer woorden effect en moet je veel meer problemen oplossen. Het leuke is wel dat je meer kunt uitwerken. Een novelle heeft een maximum van 20.000 woorden, daarin kun je gewoon niet alles laten zien. Een boek zoals dit heeft meer woorden om diepgang te creëren.

Wat vind je leuker; het schrijven van novelles of lange boeken?

Ik heb ADHD, en bij een novelle zie je veel sneller resultaat. Daarnaast kan ik niet maar één schrijfproject per keer hebben, ik heb afwisseling nodig. Dat is fijn met novelles. Maar de diepgang en het uitwerken van een wereld, en zoals in dit geval het uitzoeken van hoe een fasistisch regime werkt, dat vind ik heel leuk en dat kan met een novelle niet. Het heeft allebei wel wat.

"Ik hoop dat mijn lezers Mumiah leuk vinden, haha."

Wat hoop je dat lezers meenemen uit het verhaal?

Ik hoop dat ze Mumiah leuk vinden, haha. Nee grapje, ik hoop dat lezers ontdekken dat dingen gewoon heel complex zijn en dat niet alles zo zwart-wit is. Sommige mensen, zoals de keizer in dit boek, doen slechte dingen met goede bedoelingen, en andersom. Ik hoop dat het mensen daarover aan het denken zet.

Je doneert al jouw opbrengsten van de gepre-orderde boeken aan Warchild. Kun je ons vertellen waarom je hiervoor hebt gekozen?

In Lang leve de keizer worden heel veel jongeren onderdrukt. Zij hebben er niet voor gekozen om met magie geboren te worden of in een land waarin de leider dat een probleem vindt. Er is op dit moment zoveel in onze eigen wereld gaande waarbij precies dat gebeurt; jonge mensen worden het slachtoffer van keuzes die anderen over hen maken. Het voelde niet goed om het geld zelf te houden en daarom doneer ik het aan een goed doel dat deze jongeren en kinderen in oorlogsgebieden helpt. Op deze manier hoop ik iets goeds te bereiken met mijn boek. Niet alleen door mensen aan het denken te zetten met het verhaal, maar ook echt een bijdrage te kunnen doen voor hulp.